Marian van Maanen is 53 jaar en getrouwd met Willem. Samen hebben ze twee dochters, Demi van 16 en Britt van 13.
In april 2005 ontdekte Marian een knobbeltje in haar linkerborst. Normaal gesproken vertelde zij dergelijke dingen niet aan haar man Willem, maar deze keer wel. Willem heeft direct de huisarts gebeld en de volgende dag kon Marian terecht. De huisarts stuurde haar direct door naar de mammopolie van het ziekenhuis in Ede. Na een mammografie, echo en punctie was er na twee dagen de alleszeggende uitslag: borstkanker.
Hoe verwerk je dit nieuws? Op dat bewuste moment was daar weinig ruimte voor. Een dag voor de vreselijke uitslag van Marian had de broer van Willem te horen gekregen dat hij een ongeneeslijke hersentumor had. Een dag na haar uitslag overleed Willems’s vader. Veel tijd om bij haar eigen ziekte stil te staan was er op dat moment dus niet. Marian, nuchter als zij is, ging door. Zoals zij zelf zegt: ’ Het leven gaat door en we moesten verder’.
Omdat Marian twee totaal verschillende tumoren in haar borst had moest er een volledige amputatie plaatsvinden. Er was geen keuze en de operatie moest zo snel mogelijk. Eind april, een dag na de begrafenis van Willem’s vader, werd Marian geopereerd. De operatie verliep goed en een dag erna ging Marian alweer naar huis. Ze wilde thuis herstellen met haar man en kinderen om zich heen. Al vrij snel liep zij alweer met drain en al op het schoolplein. Voor haar kinderen wilde ze er zoveel mogelijk zijn. Zij waren tevens haar drijfveer om haar ziekte te overwinnen.
Begin juni volgende een reeks van vijf zware chemokuren. Twee weken na de eerste kuur begon haar haar uit te vallen. Na een uur lang gehuild te hebben besloot Marian resoluut om niet te wachten totdat ze van de chemo kaal werd. ’ Ik was er klaar mee en dacht, het moet er nu af’ zegt ze. Samen met de kinderen en Willem hebben ze direct al haar haar eraf gehaald. De kinderen kregen een schaar en mochten kappertje spelen. Willem mocht er later de tondeuse over halen. ’ Zo werden de kinderen betrokken in het proces van mama die een kaal hoofd kreeg’ zegt Marian.
De chemokuren waren gepland met tussenpozen van drie weken, mits het bloed goed was. Na de eerste kuur bleek dit echter niet zo te zijn. Haar witte bloedlichaampjes herstelde zich niet. Haar tweede kuur werd daarom een week uitgesteld en kreeg Marian een speciale injectie om haar witte bloedlichaampjes te laten herstellen. Gezien het feit dat Marian A-verpleegkundige is, injecteerde zij zichzelf.
In september 2005 zaten de chemo’s erop. Tussen de kuren door moesten Marian en Willem ook nog eens Willem’ s broer begraven. Een loodzware periode. Het herstel na de chemokuren was zwaar. ’ Als ik had geweten dat je door sporten beter zou herstellen van de chemo’s en je conditie beter op peil kon houden, had ik dat toen zeker gedaan’ , zegt Marian. ‘Je conditie gaat namelijk zo hard achteruit en het herstelproces is enorm traag’. Maar Marian was er nog niet. Omdat ze een hormoongevoelige kankersoort had, zat ze ook nog vast aan vijf jaar hormoontherapie. ‘Hiervan heb ik nog meer last als van de chemo’s’, zegt Marian.
In 2007 onderging Marian een borstreconstructie. Omdat ze wist dat ze weer een pittige operatie moest ondergaan, probeerde zij door sporten haar lichaam fit te krijgen. Eerst hardlopen en zwemmen, later ook fietsen en fitness. De recontructie nam alles bij elkaar ook een jaar in beslag.
Nu, anno 2014 is Marian nog steeds kankervrij en staat ze nu weer vol in het leven. ‘ Zoveel mogelijk genieten en er volledig voor gaan’, zegt ze zelf. Sporten is altijd belangrijk geweest in haar leven. In 2008 zochten Marian en Willem een sport voor hun dochter Britt. Britt (toen net 7 jaar) was altijd een kwetsbaar kind. Om haar weerstand te vergroten leek het een goed idee haar te laten sporten. Andere dochter Demi (toen 9) hield er, net als haar moeder, al van om te sporten. Op school hoorde ze over survivalsport bij Hang-On. Marian ging met zowel Britt als Demi een kijkje nemen bij deze survivalgroep. Beide dochters deden mee aan een proeftraining. Helaas was het voor Britt op dat moment nog een brug te ver. Het hardlopen wat er gedaan moest worden lag Britt niet zo en ook haar verlegenheid zat haar in de weg. Demi deed het echter erg goed en begon aan een proefperiode van twee maanden bij Hang-On. Omdat het eigenlijk de bedoeling was om voor Britt een sport te vinden, ging Marian wekelijks samen met Britt mee naar de trainingen van Demi. Samen met Britt ging ze zelf wat hardlopen. Langzaam aan kwam Britt meer los en kreeg ze alsnog de kans om bij Hang-On mee te doen. Maar ook Marian zelf was aangestoken door het survivalvirus. Iedere week ging ze zelf steeds iets meer proberen. Eerst stiekem, daarna wat meer samen met de groep. Loodzwaar maar juist dat was de uitdaging. Ook wel eng, hangen in die touwen aan je armen na de operaties die ze had gehad. Nu geniet de hele familie van Maanen van de survivalsport en doet frequent mee aan survivalruns. ‘Erik is mijn grote inspiratie‘ , zegt Marian. ‘ De manier waarop hij in het leven staat en omgaat met zijn ziekte bewonder ik enorm. Maar ook zijn doorzettingsvermogen en wilskracht. Ik vind het erg mooi hoe Erik de dingen die belangrijk zijn in het leven in zijn training overbrengt op de kinderen. De kinderen beseffen nu nog niet wat ze eigenlijk meekrijgen. Later zullen ze zich dit waarschijnlijk pas realiseren‘. Dat het met Marian zelf ook goed gaat blijkt uit het feit dat ze tijdens in 2012 tijdens het NK RUC Nederlandskampioen bij de vrouwen veteranen werd. Het was extreem koud en zwaar maar Marian gaf niet op en dat everde haar de overwinning op.